K.
Hastalığıyla gurur duyuyordu, hatta bir adım daha ileri gidip bunun kendisine Allah’ın bir lütfu olduğunu söylüyordu. Polonya’da, annesinin bilmem kaçıncı veledi olarak dünyaya gelmiş, ve yine “kız” olmuştu. Sanki kendisi seçermiş gibi cinsiyetini, -Aaa, pardon kuzum. Babamgiller sanırım artık orospu istemiyoglar evde. Bir penis rica edecegtim. Kader bu ya, annesi K.’yı doğurduktan hemen sonra Postpartum Psikoz* geçirmiş, K.’yı neredeyse doğramış kendisini de gırtlaktan sobelemişti. Sesinin tellerinin deforme olduğunu iddia ediyordu o gece K. . Nasıl ediyorsa! Daha küçücük bir bebekken çığlık çığlığa ağlamışmış. Ağzından gelen kanların ses tellerinin düğümlenmesinden mi yoksa midesinin yarılmasından mı bilememişmişler doktorlar. Sanki birinci tekil anlatılabilirmişmiş gibi bu hikaye! K. daha bebekken, anlayacağınız, bilmem kaç ay hastanede kaldı. Neredeyse kardeşlerinin sayısıyla orantılı; ama rakam vermeyeceğim, zira honte! Doğar doğmaz başlayan hastane macerası bana kaderin var old