"deneme bir-ki..."

Alev aldı kör korlarım... Neden niçin bu çabam yalnız kalmaya? Birine olan sevgimi gösteremedikten sonra bir şeyler hissetmiş varsayabilir mi bir insan kendini? ...Rakımdan bir yudum alıyorum ve dumanı kağıt parçalarına üflüyorum. Anason kokusu burnuma geri çarpıyor. Bir, "Oh!" çekiyorum; kimseye aldırmadan, seslice. Dünyaya haykırabildiğim tek şey zevklerim işte! ...Gözlerine bakamazdım ben sevdalandıklarımın. Senin gözlerinde ise kaybolabilirdim...Tek hamle gerekiyordu belki de seni kendime çekmem için, belki de kendimi kandırıyorum. Aslında gerçekleri kabul etmek istemiyorum... Bir nefes. Bir nefes daha... Kendisini bulabilmek için boğulmayı bile göze alabileceğini kimse bilemeyecek. Uğraşılması zor; ama bence buna değer biri. O ise... Umrunda değil ki! Sadece gülümsemek istiyor. Çünkü normalde hayat O'na çok basıyor. Sevse, sevdiğini anlamıyor. Kızsa, kızdığını sonra idrak edip sinirini kendisinden çıkarıyor. Bu insan özel üretim mi? Sevdikçe, zavallılaşıyorum ben.Bir

Sen, "yokken" daha güzelsin bende. Çünkü bakışım güzel benim o sahneye. Yanında yetim kalır tüm duyargalarım; Gözlerimin nefesi kesilir, Dudaklarımın dokusu değişir, Kulaklarım lezzetinin güzelliğini fısıldar, Tenim, parfümünü emip derimin altına sarar. Sen, "varken"; tüm bedeninle benimken, Parçalanmış safsatalar sarıverir beni. Uzağında tutuşur alevlerim; Kollarım kendileriyle kavuşur, Gözlerim kaçacak başka bir bedenle savuşur, Dudaklarım gülümser, gülümsedikçe beynim kaçışır, Ağzımdan çıkan kelimeler, ok gibi, sivrilir. Sonra bir gün, "Gidiyorum ben" dersin. Beynimden önce bedenim algılar bulamadıklarını. Çünkü bedenim, varlığınla karışmıştır çoktan. Bedenim, tüm vazifelerinin gidişatını kafasına göre değiştirdiğinden, Seni duyumsayabilmek için çektiği çileden, Ve bunu beyne asla aktaramadığı için kalpten, Sunturlu küfürler ederek uzaklaşır. Benimle kalan, ben bile değilmişim demek ki. Kısıtlanmış ruhum, kendini benden koparalı çok olmuş. Yalnızlık saf