"deneme bir-ki..."

Yaşanacak her şeyi yarım kalmıştı. Her şeyi yarım bırakmıştı ve daha yapmak istediği çok şey vardı. Durdu. Sigarasızlık, düşünmesine ket vuruyordu. Sigara içiciliğini de yarım bırakmıştı; herkes ve her şey gibi. Konsantre olmaya çalıştı. Eski İstanbul manzaralı penceresinden hayat koşuşturmalarını izledi biraz. Dışarıdaki havayı gözleriyle soludu; bir an kendi acelelerini unutmak için. Dalmış. Şehrin ışıkları yanmış. Gökyüzü kırçıllı masmavi. Baktığı kömür gözlerin rengine boyanacak Dünya az sonra. Biraz daha beklemeli... Kendisinden bahsederken hep üçüncü kişi kullanması, yabancılaşma, hırçınlaşma ve sahipsizleşme demek olduğu kadar, - eğer keskin bir zeka bunu kavrarsa aynı zamanda şeffaflaşma da demekti. "Ben" demeden birçok gerçeği açığa vurabilirsiniz kendinizle ilgili. Yazdığım bütün satırları heba edesim var.  Çünkü ben, bende değilim. Bir kadeh şarap. Üzerinde çay lekeleri olan defterin her sayfasının sağ üst köşesi çevrilmekten silikleşmiş. Kendi yazım...bazen

Gözlerini bir anda açtı; sanki unuttuğu bir şeyi hatırlamıştı. Yataktan doğruldu. Saçlarını karıştırdı. Kalkıp aynaya baktı. Vücudunda dünden kalma bir iz aradı. Bulamadı. Tepkisizce yüzünü yıkamaya gitti (hikayelerde işemek-sıçmak olmaz) . Aynada yüzüne odaklandı uzunca bir süre. " Eskiden pişmanlıklar vardı en azından hissedebildiğim. " dedi. Bu kadar umursamaz olduğuna sıkıldı içi. Hissizleştikçe umursananlar da değişmişti. İçi sıkılıyordu, şımarıkça tatminsizdi; ama bu, bilerek yaptığı bir şey değildi. Detaylara giremeden her olguyu gerisinde bırakıp kaçmak istiyor, sonra başka bir şeye çok heyecan duyarken zaman dalgalarının altında kalıyor ve yine sıkılıyordu işte. Vardı bir sebebi... Mesela, yazdığı hiçbir yazı ona yetmezdi. Hiçbir zaman kendini yeterince ifade edebilmiş hissedemezdi. Çünkü, hiçbir şey hayal ettiğiniz kadar güzel değildir. Hiçbir'liklerle yaşamını idame etmek, kaçınılmaz bir realite olup çıkmıştı. Kendine katlanamadığı kadar, başkalarına da