"deneme bir-ki..."

Yaşanacak her şeyi yarım kalmıştı. Her şeyi yarım bırakmıştı ve daha yapmak istediği çok şey vardı. Durdu. Sigarasızlık, düşünmesine ket vuruyordu. Sigara içiciliğini de yarım bırakmıştı; herkes ve her şey gibi. Konsantre olmaya çalıştı. Eski İstanbul manzaralı penceresinden hayat koşuşturmalarını izledi biraz. Dışarıdaki havayı gözleriyle soludu; bir an kendi acelelerini unutmak için. Dalmış. Şehrin ışıkları yanmış. Gökyüzü kırçıllı masmavi. Baktığı kömür gözlerin rengine boyanacak Dünya az sonra. Biraz daha beklemeli... Kendisinden bahsederken hep üçüncü kişi kullanması, yabancılaşma, hırçınlaşma ve sahipsizleşme demek olduğu kadar, - eğer keskin bir zeka bunu kavrarsa aynı zamanda şeffaflaşma da demekti. "Ben" demeden birçok gerçeği açığa vurabilirsiniz kendinizle ilgili. Yazdığım bütün satırları heba edesim var.  Çünkü ben, bende değilim. Bir kadeh şarap. Üzerinde çay lekeleri olan defterin her sayfasının sağ üst köşesi çevrilmekten silikleşmiş. Kendi yazım...bazen

Gözlerini bir anda açtı; sanki unuttuğu bir şeyi hatırlamıştı. Yataktan doğruldu. Saçlarını karıştırdı. Kalkıp aynaya baktı. Vücudunda dünden kalma bir iz aradı. Bulamadı. Tepkisizce yüzünü yıkamaya gitti (hikayelerde işemek-sıçmak olmaz) . Aynada yüzüne odaklandı uzunca bir süre. " Eskiden pişmanlıklar vardı en azından hissedebildiğim. " dedi. Bu kadar umursamaz olduğuna sıkıldı içi. Hissizleştikçe umursananlar da değişmişti. İçi sıkılıyordu, şımarıkça tatminsizdi; ama bu, bilerek yaptığı bir şey değildi. Detaylara giremeden her olguyu gerisinde bırakıp kaçmak istiyor, sonra başka bir şeye çok heyecan duyarken zaman dalgalarının altında kalıyor ve yine sıkılıyordu işte. Vardı bir sebebi... Mesela, yazdığı hiçbir yazı ona yetmezdi. Hiçbir zaman kendini yeterince ifade edebilmiş hissedemezdi. Çünkü, hiçbir şey hayal ettiğiniz kadar güzel değildir. Hiçbir'liklerle yaşamını idame etmek, kaçınılmaz bir realite olup çıkmıştı. Kendine katlanamadığı kadar, başkalarına da

Dünyanın kösteği tepeme bindi. Işıklara kör kaldım. Önümde parladıklarını göremeyip başka yönlere bakarım. Yıldızlara oyunbozanlık yaptım. Misketlerimi toplayıp aralarından ayrıldım. Gök kubbe nemli... Gök kubbe bağnaz... Suçu hep ona attım. Beni ağlattı! Beni hiç bağışlamadı! Bağışlamasını dilemedim oysa... Önümü sürmekten başka toparlanamadım. Halbuki sonsuz bir şeye elini uzatsan tutabilirsin; uzağına kaçamaz, başlangıç noktası olamaz. Göğe dokun... Göğe göz kırp. Kirpiklerine dolduğunu hisset. Kirpiklerinden solu. Hem, bir martı vapura eşlik ediyorsa göğe havalanmış sayılmaz mı? Karaysa yaşamın, uçmaktan mahrum kalmak zorunda mısın? Soğuktan parmakların şişsin, dudakların morarsın; göğe at bakışlarını. Rüzgarın bohçasına bırak. Rüzgarı hissetmezsen, üşür müsün ki? Her şey inanmak veya hissetmekle başlar nihayetinde. Kartpostal hayatların içerisinde sürüklenip durmak; karınca yuvasına harç döküp kurumasını beklemek ve sonra sanki katliam yaratmamış gibi o prototipi alıp evin