Bir Kadının Ağzından "Olmayacak" Cümleler

Alışmak diyorsunuz; her gün aynı kokuşmuş iş yerine gitmek, aynı saatte öğle arasına çıkıp aynı lokantaya gitmek ve menüye bakmaksızın aynı yemeği yemek, sonra da her gün aynı eve dönüp, aynı çocuğun başını okşayıp aynı kadınla sevişmek...

Alışmak diyorsunuz...

Ben de rutin hayatın kadınıyım aslında, tabii düşünceler yanlıdır ya, ne tarafından bakarsınız diye “şey ettim.” Her gün aynı deterjan kokularıyla başkalarının evinde, başkalarının pisliklerini köpürtürken aynı kurumuş ellere bakıyorum. Sonra, başıma aynı yemenimi bağlayıp aynı saatteki otobüse biniyorum. Paranoyak değilim de, ondan şöyle özetleyeceğim: İş çıkış saatlerimizin bir olduğu aynı ter kokan bıyıklı adam aynı pozisyonda mıncıklıyor beni. Yine ses etmiyorum; zira otobüs kalabalık. Muhtemelen ondan oluyordur diyorum.
Düşünceler yanlı...
Aynı durakta iniyorum. Aynı koca beni aynı kanepesinde karşılıyor ve aynı beş çocuğa o yorgunluğun altında yemek hazırlıyorum. Çocuklar zırlamasa, koca zırlıyor: “Biram nerde benim?!” diye. Sonra, aynı alışmanın içinde yine aynı yerlerime tokat yiyorum. Hani bir şey olmadan içinize doğar ya, ne güzel bir duygudur o. Kötü ya da iyi, önemsiz, yeter ki tahmin denilen güdünün kullanılacağı günlük hayat var olsun, ne kadar basit olsa bile. Benim içime hiçbir şey doğmaz, çünkü bilirim neler olacağını. Eğer bakkala uğramadıysam veya çocuklarım için ay sonunda bir oyuncak alabileyim diye üç beş kuruş para ayırdıysam(yazarken bile saçma geliyor) önce kafama, daha sonra da mideme (yanlış anlamayın sakın, yere düştüğüm için, ondan öyle “şey oluyor”.) yediğim darbeler öyle alışmışlık kokuyor ki...
Siz de kalkmış kokuşmuşluktan söz ediyorsunuz.

“Ahh...yine mi fare! Kaç kere de ilaçladık evi. Nerde bunun yuvası, bir bulsam...”
“Hadi canım, yine mi zam?”
“Benim istediğim gibi olmuyor. Fantezilerimiz çok sert be şekerim. Kikikiki.”


Vay be!

Bakamayacağımızı bile bile altına yattığım karanlık, bana beş tane çocuk verdi. Daha doğrusu, ben acılandım içimden çıkarken onlar. Çocuktur, sevilmez mi? Sevilir elbet; ama onları okutamamak, onların açlıktan şu hep türk filmlerinde gördüğümüz tavuk pilavcının önünde imrenerek bakan bakışlara sahip olmaları, aslında hep güldüğümüz klişe cümleleri yaşamaları çocuk sevgisinden ziyade çocuğa acımaya, çocuk için yıpranmaya dönüşüyor. Kendi kadınlığımın kayboluşunu izleyemeden onların yitişini izliyorum. Onların da bir gün babaları gibi serseri olacakları endişesi her gün ruhuma dokunuyor. Kendi gururumun başkalarının kirli iç çamaşırlarında yok oluşuna şahit oluyorum. Yine de boyun eğiyorum. Diyeceksiniz ki, neden kaçmıyorsun o evden? Çok şükür, babamlar yaşıyor. Gitsem kabul ederler değil mi?
Değil işte.
Değil...
Babam, benim “delindiğimi” düşünedursun, annem kadının yerinin erkeğinin dizinin dibi olduğunu söylüyor. Evet, hakikaten dizinin dibinde bitiyorum zaten erkeğimin. Kafama dirseğiyle düzeylemesine vurması için o pozisyonda durmam gerekiyor, merak etmesinler beni dünyaya getiren insanlar. Ha, delik demiştik değil mi? Bahsetmezsem olmaz, ölümü görün. Yakında görürsünüz ya, neyse. Ben, anacım, “delinirken” de tanımadığım bir adamın alnından damlayan terlere baka baka acıdım. Yan mahalledenmiş. Beni pek beğenmiş. Bir kere gördüm, bir dahaki görüşümde de zaten gözlerimin önünde beyaz bir tül vardı. Ondan sonra, yani üçüncü gördüğümde de üstümdeydi işte, beni “deliyordu”. Başka bir adını bilmediğim bu şey bana sadece acıyı anlatıyordu. Tecavüz ne demek acaba? Benim yaşadığım tecavüz mü? Yok değil, ben onla evliyim ya, olmuyormuş.
Küçükken, annem hastalandığında doktor olmak istemiştim. Bir gaf etmiştim kendi kendime. Kadın kimliğimin altında, kendi hapishanemde yargılandım ve bu düşüncemi kendim bile unuttum. Bana düşen evlenmekti. Sadece bedenimin değil, ruhumun tecavüze uğradığı bu hayatımda bana yan yan bakan akrabalarımın karşısında hep susmak zorunda kaldım; kıyıverirlerdi canıma. Keşke susmasaydım. O zamanlar hep sanırdım ki ruhtur eti acıyan. Yapılacak işlerimin arasında hayal kurmak da yoktu benim, konuşmak da. Sesimin çıktığı tek an dayak yediğim ilk günlerdeki çığlıklarımdı, onlar da yavaş yavaş sustular. Dayak da alışkanlık oldu. Acı vermemeye başladı. Gururum da tecavüze uğradı, çünkü çığlık atmak bile gururu savunmaktı.
Evlendim, çoluk çocuğa karıştım. Mutlu son. Veya değil. Vajinamda açılan boşluktan akan ruhum bu evde hapsoldu nihayetinde. Daha bunu sorgulamak var mı? Baba evinden çıkarken belime bağlanan kırmızı kuşak evliliğimin daha üçüncü gününde deri bir kemere dönüştü belimde şaklayan.
Çamaşır suyu kokuyor... Oynayamadığım seksek oyununun tebeşir tozu...

Ve çocuk çığlığı; asla yaşayamadığım, belki bir gün bir yerlerde bulmayı hayal ettiğim çocukluğumun tiz çığlıkları.